Ἄνρωπόν ποτε λέγεται πρὸς σάτυρον φιλίαν σπένδειν. Ὅτε καὶ δὴ χειμὼν καταλαμβάνεται, ὁ ἄνθρωπος προσφέρομενος τὰς χεῖρας τῷ στόματι έπιπνεῖ. Τῷ δὲ σατύρῳ τὴν αἰτίαν ἐρομένῳ δι’ ἣν τοῦτο πράττει λέγει ὅτι θερμαίνει τὰς χεῖρας. Ὕστερον δὲ ὅτε αὐτοῖς τράπεζα ὑπὸ δούλων παρατίθεται, ὁ ἄνθρωπος ἀναιρούμενος κατὰ μικρὸν τῷ στόματι προσφέρει καὶ φυσᾷ. Ὅτε ὁ σάτυρος πυνθάνεται τὶ τοῦτο ποιεῖ, φάσκει καταψύχειν τὸ ἔδεσμα, ἐπεὶ λίαν θερμόν ἐστιν. Καὶ ἐκεῖνος πρὸς αὐτὸν λέγει· “Ἀλλ’ ἀποτάσσομαί σου τῇ φιλίᾳ, ὦ οὗτος, ὅτι ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος καὶ τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν ἐξιεῖς”.

Ἄτὰρ καὶ τοὺς ἀνθρώπους περιφεύγειν δεῖ τὴν φιλίαν ὥν ἀμφιβολός ἐστιν ἡ διάθεσις.

Revisão da oração infinitiva. Sistematização de complementos circunstanciais: meio. 

Entrega e correcção dos trabalhos de casa.